Wiersze, dzięki którym odkryłem prawdziwą swoją pasję nie należą może do wspaniałych pod względem artystycznym utworów.

Nikt nie jest doskonały;) Jeśli wchodzisz na mojego bloga możesz mieć o nim różne zdanie. Mogą Ci się podobać bądź nie.

Czytając moje utwory może się wam wydawać, że jest to bardzo dziwny odbiór rzeczywistości. Nie na darmo o tym piszę, gdyż sam spotkałem się  niegdyś z bardzo silną krytyką, która szczerze mówiąc doprowadzila mnie do rezygnacji z jakiegokolwiek poważnego kształcenia sie w tym kierunku.

Bardzo ważnym elementem pisania  doskonałych wierszy jest motywacja, bo dzięki niej zaczyna się wszystko- całe szkolenie;) Gorzej jest jeśli pisze się  jedynie w chwilach natchnienia , aby przelać gdzieś swoje emocje.Wówczas nie mamy możliwości doskonalenia się. To jest jak najbardziej oczywiste! Ja właśnie mam problemy z silną motywacją jak i kretywnością. Tworzę swoją rzeczywistość tak jak ją postrzegam, nie wnikając w żadne style poetyckie.

Dla mnie jest to fajna forma wyrażenia siebie, zupełnie na luzie.

Na FORUM,które pragnę niedługo już założyć będzie możliwość dodania waszej opinii  na temat  wierszy amatorskich. W ten sposób będziemy mogli tworzyć w jakimś stopniu luźną społeczność. 

Zapraszam więc do poczytania moich utworów z życia wziętych:)

Ciągle się pocieszam, nieustannie walczę

kiedyś? 

żaden mój gest nie miał sensu...

budziłem się nad ranem w niepokoju-

zasypiałem w lęku

nie odczuwałem ni radości, smutku w cale

jedynie obojętność rozpierała mój umysł niewierny

a można było tyle uczynić!

Teraz wszystko juz przeminęlo, nareszcie

podłą obojętność i bezsens zniszczyło

marzenie się spełniło-odnalazłem gdzieś siebie

czując wolę do walki, uśmiecham się z ochotą

rozdział wspomnień przeklętych został zamknięty!

   Siedząc  w głupim, tym samym fotelu

   zawsze z opuszczoną głową jak chłopiec  smutny

  czego próbujesz się dopatrzeć na obrazie w pokoju?

  Pragnienia nie są mi znane

  zamykam swoje oczy  gdy ciemna noc- zapada

  a gdy rankiem budzę się, wszystko co było wczoraj-przepada!

 Dlaczego tak jest?-tego nikt nie wie!

czując sie źle, pragnę dobrego nastroju

gdy jednak mam wszystko?

odpowiedzi mkną przez umysł strudzonego

wrota się zamykają przed  niepewną postawą

pragnienia? Szczere chęci?-do diabła z nimi!

czuję nicość  i bezsens zupełny

do zobaczenia w innym świecie

może wówczas pragnienia będą sens miały?!

 Wstawaj, obudź się wreszcie

 zacznij myśleć, kochać, czuć

złe emocje raz na zawsze z siebie wyrzuć!

złe chwile już dawno przeminęły

zastygły w otchłani

nikt juz o nich nie pamięta

Ty też zapomnij!

razem można więcej, 

można widzieć

można słyszeć

wszystkimi zmysłami!

rozbijemy tę kulę  wspomnień

zgaśnie   obawa, strach przed światem

Budzę się 

wstaję

czuję przypływ mocy

obok mnie jakaś istota siedzi

to  pani mej woli

która przyszła z pomocą! 

 tworzyć swoje wiersze liche

sercem i duszą, na skraju ciche

dobrem i złem w słowach spowite

nicośc gdzies gaśnie?-niech zaśnie!

Byt pełną piersią niech rozkwita!

słowa same budują się w stosie kartek

a ja  uraduję się tym, że wychodzę ze zmartwień!

"Dlaczego zaczynasz?-pogardliwie ktoś spyta..."

Moja pasja, choć krucha niech się w osi czasu kręci!

A każdy, kto dumnie swą głowę podnosi na znak swej sławy

niech zapomni o mnie..

ja to wszystko pisze i tak dla zabawy...

siło woli gdzie jesteś?

znikasz i się pojawiasz

nudzi mnie już twoja labilność

pragnę stabilności w swojej miłości!

pragnąć można wiele

kochać szczerze-to sztuka wielka

sama chęć niewiele zdziała

czlowiek zawsze przed  złą myślą ucieka
a  czyjeś nieprzemyślane słowo porusza ciała!

cudem ocalałeś, wyszedłeś z życiowej pogoni

zacząleś czuć i kochać-to cię uchroni

śpisz spokojnie czując siłę w dłoniach

czerpiesz to wszystko w cudownych harmoniach

Nie dasz się nigdy zniszczyć do końca

dobre chwile zamkniesz w katalogu marzeń

nic już nie poruszy cię do złego czynu

ni myśl, ni impuls, ni fałszywa wiara w istotę wyczynu

Potrafisz wyznaczyć granice swojej sumienności cichej

garniesz do ludzi, którzy pragną też kochać

Nie zapomnisz tego, co się stało dzisiaj

a pewność jest w Tobie że nie będziesz nocą szlochać...!

Najtrudniej jest po raz pierwszy

kiedy wszystko śpi jeszcze

w zakamarkach zmysłów

w pierwszej literze

w nic nie znaczącym pomyśle

gdy zrodzi się myśl konkretna

budzą się zmysły by dogonić talentu

bez pośpiechu,skrupulatnie i mądrze

całość tworzy zachętę, która ustępuje kartce

kartka, za kartką i tom jeden, drugi

zaszczyt i sława same garną do siebie

strona się kończy zaczyna się druga

potężna magia słowa zapętla swoje szlaki

moja głowa zamyślona jest już gotowa

poznać źdźbło sensu choć jest on nijaki

wyśniony, wyciszony przez lata bezczynne

spragniony, utęskniony doszukuję prawdy

czy siła jest we mnie?

nie wiem, nie pamiętam, nie wnikam w fakty

zasypiam w nadziei,że doczekam jutra

napiszę konkretnie, z sensem czy bezsensem

w dobrym, czy złym stylu

w radości czy smutku

chętnie i zawzięcie

z cichym przejęciem

uśmiechnę się do siebie, mówiąc:

"stworzyłem coś wreszcie!"

rząd liter na białym tle tańczy

jedna drugą pogania jakby w wyciszonym rytmie

za chwilę coś napiszę, zapiszę w swoim skoroszycie

litery same ułożą się w  wyrazy

wyrazy w zdania 

zdania w kolejny mój utwór

litery kłaniają się nad upragnionym dziełem

w każdym słowie tkwi emocji wiele

litery jak na życzenie rodzą swoje zdania

dobre, bądź złe-taka ich siła!

Nagle litery się zbuntowały

 ciężki styl pisania się  zewsząd ukazał

na kartce nic nie pozostało

oprócz kilku kresek ...

coś gdzieś zastygło i  cieszyć przestało...